«Όταν ευημερούν οι αριθμοί αλλά, δυστυχούν οι άνθρωποι »Γραφει ο Βασίλης Κωνσταντινόπουλος.

 Η Ελλάδα μπορεί να έγινε ο «καλός μαθητής» των Βρυξελλών, αλλά πίσω από τα θετικά οικονομικά νέα, η κοινωνική ανισότητα, η ακρίβεια και η κρίση στέγης βαθαίνουν.

Γράφει ο Βασίλης Κωνσταντινόπουλος :MSc Στην Διοίκηση Μονάδων Υγείας 

Η Ελλάδα έχει αρχίσει να ακούει και πάλι κάποια καλά λόγια στην οικονομία. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης μας επιβραβεύουν, το επενδυτικό ενδιαφέρον αυξάνεται, οι δείκτες της οικονομίας δείχνουν κάποια βελτίωση. Μετά από δεκαπέντε χρόνια κρίσης, ύφεσης και ελέγχου, η χώρα παρουσιάζεται ως «καλός μαθητής» της Ευρωζώνης. Όμως, πίσω από τα νούμερα και τις θετικές εκθέσεις, η πραγματικότητα παραμένει πεισματάρικα άνιση. Γιατί η ανάπτυξη δεν φτάνει σε όλους ή, για να το πούμε πιο ωμά, φτάνει σε πολύ λίγους και από ότι φαίνεται από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τα άλλα σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν καθημερινά σαν τα μανιτάρια, η οποία άνοδος πηγαίνει σε ημετέρους και πολλές φορές παράνομα οι «γαλάζιες ακρίδες» αποψιλώνουν τα πάντα, τρώνε με χρυσά κουτάλια και έχουνε πανάκριβα αυτοκίνητα ( βλ. Φεράρι) .

Η αλήθεια πίσω από τους αριθμούς 

Η αλήθεια πίσω από τα νούμερα μας δείχνει ότι οι ανισότητες στην Ελλάδα όχι μόνο επιμένουν, αλλά και βαθαίνουν. Η νέα έκθεση της Eurofound επιβεβαιώνει ότι το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών παραμένει από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Παρά τη μείωση της ανεργίας και τη γενικότερη βελτίωση των γενικών οικονομικών συνθηκών στα δημόσια οικονομικά, η καθημερινότητα για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ακρίβεια, χαμηλούς μισθούς και αβέβαιη προοπτική. Και την ίδια στιγμή, το ανώτερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει πάνω από το 55% του συνολικού πλούτου. Μια ανισότητα που δεν είναι απλώς αριθμητική, αλλά βαθιά κοινωνική γιατί μεταφράζεται σε άνισες ευκαιρίες, άνισες ζωές, άνισες ελπίδες.

Η έκθεση της UBS: Μια Ελλάδα πιο πλούσια αλλά με τους περισσότερους κατοίκους πιο φτωχούς 

Η φετινή έκθεση της UBS για τον παγκόσμιο πλούτο (Global Wealth Report 2025) έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το παράδοξο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της, ο μέσος πλούτος ανά ενήλικα στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 7% μέσα σε έναν χρόνο ρυθμός ίδιος με εκείνον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η χώρα μας μάλιστα κατατάσσεται στην 9η θέση παγκοσμίως ανάμεσα σε 56 οικονομίες. Ωστόσο, πίσω από αυτόν τον μέσο όρο κρύβεται μια ανησυχητική αλήθεια: η ανισοκατανομή του πλούτου αυξήθηκε με τον τρίτο ταχύτερο ρυθμό στον κόσμο, μετά την Ολλανδία και την Αυστρία. Με απλά λόγια, ο συνολικός πλούτος αυξάνεται αλλά δεν φτάνει σε όλους. Η Ελλάδα γίνεται πλουσιότερη ως κράτος στα χαρτιά, αλλά σίγουρα όχι δικαιότερη και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι 

Η Τεράστια Πρόκληση: ακρίβεια και στέγη

Αν υπάρχει μια πρόκληση που μπορεί να δοκιμάσει την κοινωνική συνοχή τα επόμενα χρόνια, αυτή είναι η εκρηκτική ακρίβεια και η τεράστια αύξηση του κόστους στέγης.

Το καλάθι του σούπερ μάρκετ έχει γίνει πολυτέλεια για πολλούς, ενώ τα ενοίκια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχουν αυξηθεί έως και 50% μέσα σε πέντε χρόνια. Η κατοικία αποτελεί το βασικό περιουσιακό στοιχείο των νοικοκυριών με μεσαίο και χαμηλό πλούτο, όμως τα έξοδα στέγασης στην Ελλάδα είναι τα υψηλότερα στην Ευρώπη, φτάνοντας το 36% του εισοδήματος. Για τα νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος με ενυπόθηκα δάνεια, η κατάσταση είναι ακόμη πιο πιεστική: μαζί με τη Σλοβακία, τη Λετονία και τη Σλοβενία, η Ελλάδα ανήκει στις χώρες όπου τα δάνεια απορροφούν σχεδόν ολόκληρο το διαθέσιμο εισόδημα των χρεωμένων φτωχών νοικοκυριών. Οι νέοι μένουν περισσότερο στο πατρικό τους, οι οικογένειες περιορίζουν τα όνειρά τους, και η «μεσαία τάξη» μοιάζει να εξαφανίζεται κάτω από το βάρος των δόσεων, των ενοικίων και της ακρίβειας. Αν η Ελλάδα θέλει να συνεχίσει να θεωρείται «καλός μαθητής» και να έχει πραγματική βελτίωση στους τους πολίτες , οφείλει να λύσει το πρόβλημα εκεί όπου καίει περισσότερο: στην καθημερινότητα των πολιτών. Γιατί μια οικονομία δεν είναι επιτυχημένη όταν ανεβαίνουν μόνο οι δείκτες, αλλά όταν οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Η κυβέρνηση, ωστόσο, δείχνει απρόθυμη να τιθασεύσει την πραγματικότητα. Αντί για ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης, επιλέγει ημίμετρα, αποφεύγοντας να αγγίξει το αυτονόητο: τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, όπως έχουν ήδη πράξει πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το αποτέλεσμα είναι η ακρίβεια να έχει παγιωθεί όχι ως κρίση, αλλά ως νέα κανονικότητα. Η στέγη και η ακρίβεια γίνονται έτσι δίδυμες πληγές της ελληνικής κοινωνίας εκεί όπου συμπυκνώνεται η κρίση της μεσαίας τάξης. Οι νέοι μένουν περισσότερο στο πατρικό τους, οι οικογένειες περιορίζουν τα όνειρά τους, και η καθημερινότητα μετατρέπεται σε μόνιμη διαχείριση ελλείμματος. Αν η Ελλάδα θέλει να συνεχίσει να θεωρείται «καλός μαθητής», οφείλει να λύσει το πρόβλημα εκεί όπου καίει περισσότερο: στην καθημερινότητα των πολιτών. Γιατί μια οικονομία δεν είναι επιτυχημένη όταν ανεβαίνουν μόνο οι δείκτες, αλλά όταν οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Η πραγματική πρόοδος δεν μετριέται στα ποσοστά ανάπτυξης, αλλά στα χαμόγελα των ανθρώπων που μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς να μετρούν τα ψιλά !!! Aλλά αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέδειξε με κάθε τρόπο ότι δεν θέλει να το κάνει, γιατί είναι η κυβέρνηση των πλουσίων και των ημετέρων και όσο δεν γίνονται εκλογές να ανασάνει ο τόπος και να αλλάξει, ο λαός θα στενάζει παντού και οι «γαλάζιες ακρίδες» θα αποψιλώνουν ότι έχει απομείνει !!!